Είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ να γράψω για κάτι που μου αρέσει, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω (και αιτιολογήσω) το “γιατί”.
Τι είναι αυτό δηλαδή που μου αρέσει στους πίνακες ζωγραφικής της Αλεξάνδρας Κηπουργού, (γιατί περί αυτής ο λόγος) και προπαντός, “γιατί” μου αρέσει;
Σε τι διαφέρει η ζωγραφική της, από τα έργα άλλων καλλιτεχνών που επίσης μου αρέσουν, αλλά για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Και για να το πω πιο απλά: πιο “κωδικοποιημένο μήνυμα” κομίζουν τα έργα της Αλεξάνδρας που, ενώ διαισθάνομαι ότι (για μένα) είναι σημαντικό, δεν μπορώ να το αποκρυπτογραφήσω.
Τι είναι αυτό που με γοητεύει και “κάτι Θέλει να μου πει” που δεν μπορώ να κατανοήσω;
Με γοητεύει η Θεματολογία της, ο τρόπος (και η Προοπτική) που δίνει στο “αντικείμενα” που ζωγραφίζει, τα χρώματα που χρησιμοποιεί ή αυτό που αδυνατώ να καταλάβω;
Με το μόνο πράγμα που μπορώ να συγκρίνω τα συναισθήματα που μου προκαλούν ορισμένοι από τους πίνακές της, είναι η “ματιά” μιας (άγνωστης) γοητευτικής γυναίκας, που σε σαγηνεύει, χωρίς να μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό στη ματιά της, που την κάνει να διαφέρει από τι άλλες.
Τι έχει η συγκεκριμένη (γυναίκα) που δεν έχουν οι άλλες; Και Πολύ περισσότερο: σε ποιες απόκρυφες ευαισθησίες σου απευθύνεται και “μιλάει” η ματιά της, τη στιγμή που και η ίδια δεν αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες πρόσβασης που έχει στον πολύ εσωτερικό “χώρο” των άλλων.
Με λίγα λόγια. οι πίνακες της Αλεξάνδρας Κηπουργού ασκούν πάνω μου τον ίδια ανεξήγητη σαγήνη που ασκεί η “ματιά” της (άγνωστης) γοητευτικής γυναίκας.
Είναι το επίμονο δικό της “βλέμμα” στο υποσυνείδητο του παρατηρητή. Αυτό που απευθύνεται στον “άγνωστο” συμβολικό του κόσμο, ο οποίος και αναμένει κάποιο “ερέθισμα” για να αφυπνιστεί και να τεθεί σε λειτουργία.
Είναι το “ερέθισμα’. Το μαγικό “κλειδί” που μας παρέχει τη δυνατότητα να ανοίξουμε την “πόρτα” σε ένα “άγνωστο” αλλά τόσα δικό μας κόσμο.
Ακόμα και τα πιο “προσιτά” της έργα. (αν μπορώ να χαρακτήρισε έτσι τους πίνακες που αρέσουν στους περισσοτέρους), έχουν μια σουρεαλιστική διάσταση που ξαφνιάζει.
Ο τρόπος που ζωγραφίζει μια γυναίκα, ένα λουλούδι η ένα τοπίο σου δίνει την εντύπωση ότι προέρχεται από τον φανταστικό κόσμο των ονείρων και όχι της πραγματικότητας.
Τα χρώματα που χρησιμοποιεί και ο τρόπος που διαχειρίζεται τα αντικείμενα που ζωγραφίζει στο χώρο σε παραπέμπουν σε ένα (παράδοξο) κόσμο που τα “μυστικά” του, δεν είναι μόνο μυστικά νια τον παρατηρητή. αλλά και για την ίδια τη ζωγράφο. Όπως είχε πει δηλαδή και ο Χέγκελ: “τα μυστικά των αρχαίων Αιγυπτίων δεν ήταν μόνο μυστικό για τους άλλους, αλλά και για τους ίδιους τους Αιγυπτίους”.
Εδώ εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια “εσωτερική παρόρμηση” που (ασυνείδητα) οδηγεί το χέρι (ή το μυαλό) ορισμένων καλλιτεχνών ό ταλαντούχων ανθρώπων, στην υπέρβαση.
Αν όλα τα πιο πάνω τα έγραψα με πρόθεση, να καταλάβω και εγώ “τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω”, όσα ακλουθούν έχουν σχέση με όσα ξέρω.
Την Αλεξάνδρα Κηπουργού τη γνωρίζω νια περισσότερα από 20 χρόνια και τολμώ να ισχυριστώ ότι έχω παρακολουθήσει από κοντά την καλλιτεχνική της εξέλιξη.
Μπ. Σταυρόπουλος
23 Νοεμβρίου 2006